Europa, mijn dorp

Ik heb al een tijdje EVS'ers in huis. EVS, european volunteer service, is een potje Europees geld dat gebruikt wordt om jongeren in een vrijwilligersstatuut te laten uitwisselen tussen verschillende ngo's en vzw's. Hector is de laatste van de EVS'ers die hier verbleven gedurende de voorbije jaren en allemaal werkten voor Friends of the Earth Vlaanderen. Hector is een Spanjaard, maar ook Françaises, Duitse madammen en Finse meiden passeerden de revue.
Vanaf september komt er een Turkse jongeman ons vervoegen. Niet als EVS'er maar vanuit het Comenius project, ook een potje Europees geld bedoeld om onderwijsmensen uit te wisselen binnen de EU, maar dan de grootst mogelijke definitie ervan...
Na de mensen zonder papieren en de minderjarige niet begeleide vluchtelingen, mensen uit het Zuiden en uit Oost-Europa, opgevangen te hebben in dit huis, is het nu de beurt aan Europeanen. Het grootste verschil is de legitimiteit van hun verblijf in Vlaanderen. Vaak is dat een kwestie van kansen. Of in het ander geval, van kansarmoede.
Het begrip allochtoon is eigenlijk achterhaald. Er blijft alleen de tweedeling kansarm - kansrijk over en dat neemt vele kleuren aan. Want zoals we graag intellectueel en cultureel globaliseren, zo globaliseert ook de armoede en de kansarmoede...
Iedereen is welkom in mijn dorp dat Europa heet en in mijn huis, maar kansarmen zonder bestaansrecht vinden nergens legitimiteit van bestaan. Ze vinden ook zelf geen doel of thuis en lijken veroordeeld tot zwerven en steeds vluchten. Hoe kunnen we hen onthalen zoals we dat voor de niet kansarmen doen? Hoe geven we elk mens legitimiteit en een doel om voor te leven?
Het is heerlijk globaliseren met geestesgenoten, maar we mogen de grote hoop niet achterlaten...
Het is een werkpuntje voor mij en het project dat dit huis is.