multi modaal

Een ecobitch is multimodaal! Niet dat ik tot meerdere soorten van een sociologisch gemiddelde behoor, verre van. Ik ben multimodaal in mijn mobiliteit. Ik beschik over verschillende transportmodi, maar ik vermijd de aanschaf van een 'toestel'. Dat is de basisgedachte, die wonderwel aansluit bij het cradle to cradle principe dat we straks niet langer een voorwerp kopen, maar de 'nut' huren die het voorwerp ons verschaft.
Concreet, ik ben gebruiker van cambio autodelen, Dégage particulier autodelen Gent, de auto van de buren, een taxi af en toe, Vélo fietsverhuur in Brussel, de Fietsersbond, de Lijn in Vlaanderen, de NMBS in België en de MIVB in Brussel. Mocht ik een fiets in Gent kunnen huren, ik zou het ook doen.
Er is een financieel voordeel en een ecologisch voordeel aan die regeling. Omdat ik alleen betaal wat ik gebruik, geef ik op jaarbasis minder uit aan mobiliteit dan bij de aankoop van een wagen, zeker in combinatie met woon-werk verkeer. Bovendien zit er ook geen geld 'vast' in de aankoop en het afschrijven van zo'n ding. En ik betaal geen financieringskost. Ik betaal sowieso niet graag voor het gebruik van geld, al doe ik het wel.
Het ecologische voordeel is dat je, omwille van het verband tussen keuze en kost, wel twee keer nadenkt vooraleer voor de ene of de andere modus te gaan. Zodoende zoek ik naar alternatieve oplossingen voor mijn behoefte aan mobiliteit, inclusief mij afvragen of deze of gene verplaatsing wel nodig is.
De volgende oefening is het optimaliseren van al die modi tijdens één traject. Want ik krijg te vaak boze blikken als ik de fietskar op de bus meeneem. En aan een huurfiets de fietskar hangen lukt (nog) niet. Of ik betrap mezelf erop dat ik een cambio auto huur vanuit Gent, terwijl ik ook eerst een stukje naar de volgende stad had kunnen sporen, om de laatste kilometers naar het platteland met Cambio te rijden. En een plooifiets is misschien nog een ontbrekende schakel.
Wat een luxeprobleem, zul je denken. Maar wanneer straks fossiele brandstoffen echt schaars en duur worden, ben ik alvast een beetje afgekickt van mijn olieverslaving...
En zeg nu zelf, Brompton is toch eco-chic?

Europa, mijn dorp

Ik heb al een tijdje EVS'ers in huis. EVS, european volunteer service, is een potje Europees geld dat gebruikt wordt om jongeren in een vrijwilligersstatuut te laten uitwisselen tussen verschillende ngo's en vzw's. Hector is de laatste van de EVS'ers die hier verbleven gedurende de voorbije jaren en allemaal werkten voor Friends of the Earth Vlaanderen. Hector is een Spanjaard, maar ook Françaises, Duitse madammen en Finse meiden passeerden de revue.
Vanaf september komt er een Turkse jongeman ons vervoegen. Niet als EVS'er maar vanuit het Comenius project, ook een potje Europees geld bedoeld om onderwijsmensen uit te wisselen binnen de EU, maar dan de grootst mogelijke definitie ervan...
Na de mensen zonder papieren en de minderjarige niet begeleide vluchtelingen, mensen uit het Zuiden en uit Oost-Europa, opgevangen te hebben in dit huis, is het nu de beurt aan Europeanen. Het grootste verschil is de legitimiteit van hun verblijf in Vlaanderen. Vaak is dat een kwestie van kansen. Of in het ander geval, van kansarmoede.
Het begrip allochtoon is eigenlijk achterhaald. Er blijft alleen de tweedeling kansarm - kansrijk over en dat neemt vele kleuren aan. Want zoals we graag intellectueel en cultureel globaliseren, zo globaliseert ook de armoede en de kansarmoede...
Iedereen is welkom in mijn dorp dat Europa heet en in mijn huis, maar kansarmen zonder bestaansrecht vinden nergens legitimiteit van bestaan. Ze vinden ook zelf geen doel of thuis en lijken veroordeeld tot zwerven en steeds vluchten. Hoe kunnen we hen onthalen zoals we dat voor de niet kansarmen doen? Hoe geven we elk mens legitimiteit en een doel om voor te leven?
Het is heerlijk globaliseren met geestesgenoten, maar we mogen de grote hoop niet achterlaten...
Het is een werkpuntje voor mij en het project dat dit huis is.

Boven water en boven mijn theewater

Ik ben weer boven water. Het regelmatig bloggen lukt me niet zo goed, merk ik zelf. Gelukkig zijn er nog niet veel lezers en kan ik dus een beetje oefenen. Om lezers te hebben moet je de blog promoten. Dus communicatie over de communicatie. Maar dan moet het eerste wel goed zitten.
Niet dat ik weinig te vertellen heb. Maar vaak ontbreekt de tijd. En soms ben ik boven mijn theewater. Een prachtige uitdrukking, vind ik, die zowel kan betekenen dat ik dronken ben als dat ik overstuur ben. De voorbije maanden was ik vooral overstuur en soms dronken. Wezenlijk onderdeel van intens leven in dit deel van de wereld: de complexiteit van de fenomenen, de verandering, de snelheid van verandering en de keuzestress zijn moeilijke dingen. En ik durf mij te ergeren aan het vermijdgedrag van jonge dertigers die alles hebben en uit angst voor verlies dan maar geen keuzes maken, overal een beetje in geloven en de gevolgen van het niet kiezen afschuiven op het collectief. Of zoals Sartre zei: alles is kiezen, en niet kiezen is ter kwader trouw.
Ik heb minder moeite met kiezen en zal - trouw aan mezelf- de prijs voor het kiezen betalen. Met de glimlach maar af en toe boven mijn theewater. Tot groot jolijt van de omstaanders. Het zijn tenslotte Gentse Feesten.

emoshoppen

Ik had onlangs een baaldag op vrijdag. Dat is een ander soort baaldag dan op maandag, bijvoorbeeld. Rond vijf uur breekt het compensatiemonster los. Ik moet zo nodig compenseren dat ik geen lief heb of stress op het werk, teveel ideeën heb of net te weinig. Zo ook die vrijdag, zo rond de klok van vijven. Gelukkig werkte ik thuis die dag en om half zes duurde het vier minuten tussen het afsluiten van de laptop en betreden van de kringwinkel. Zo makkelijk gaat dat dus. Straks zou de winkel sluiten, dus snel nog even een kleedje zoeken. Gelukkig hangen de grote maten apart, dat scheelt in zoektijd. En terwijl ik een jurk vond, en een truitje voor erbij vroeg ik mij af of ik - als een echte clochard de luxe- erin zou slagen om alles te vinden om mij te transformeren van trainingpakkansarme, want zo zag ik er uit op dat moment, in dame. En ja hoor, ik vond een handtas en een paar lage pumps. Met ook nog een tweede kleedje in de hand, liep ik naar de kassa. Bleek dat per 3 aankopen de vierde gratis was. Voor vijf items betaalde ik uiteindelijk 12,75 euro. Ik stopte alles in mijn nieuwe handtas, weeral verpakking gespaard, en trok naar de kroeg. Ik kwam er binnen als een baggy lady, ging naar het toilet en kwam buiten als een dame. De barvrouw fronsde nog wel de wenkbrauwen, maar toen ik over het experiment vertelde, vond ze het wel leuk om zelf ook eens te proberen. Blijft natuurlijk het feit dat ik op dat moment consumeer om te compenseren, bio wijntje in de hand. Er bestaan vast en zeker mannen die voor andere soorten compensatie kunnen zorgen...

style me green

Zoals de stoere vrouwen in Amsterdam een koopleger vormen, zo is er in Gent 'Style me green', een heerlijk clubje vrouwen, en soms mannen, die leuke dingen doen op een duurzame manier. Onze allerleukste en vrolijke Sarah verzorgt een uitstekende nieuwsbrief met tips en activiteiten. Om er maar een paar te noemen: pimp up my dress en guerilla gardening. Cool!
Meer op www.stylemegreen.be.

handtas met afwas

Ik hb altijd een tas bij. Een handtas, boekentas of boodschappentas of een recipiënt die voor alles tegelijk dient. Ik twijfel ook voortdurend tussen 'travelling light' met een minitasje of gerief in de broekzak en de al dan niet uitgebreide versie van de draagtas. Maar alle oplossingen hebben iets gemeen, namelijk een compartiment voor de afwas.
Omdat ik overal onderweg eet, wegens tijdgebrek vaak, kom ik in contact met heel wat verpakkingen en wegwerpbestek. Zeker dat laatste is stevig genoeg om enkele afwasbeurten te doorstaan. Dus verzamel ik al die dingen in mijn tas, was die thuis af en vervolgens ontstaat dan een hele collectie lepels, vorken, messen en 'kompakte combi's' van bestek. Telkens er een feestje is, haal ik naast de bekers (afwasbaar) en borden (afwasbaar) de bak met gerecupeerd bestek boven. Dat laatste gaat veel vaker stuk of de vuilbak in dan een bord of beker. En als het blijft liggen, dan wordt het opnieuw afgewassen en kunnen we van vooraf aan beginnen...Er is altijd maar een klein percentage dat verdwijnt, en ik eet genoeg onderweg om het weer aan te vullen. Nu kan je zeggen: eet niet onderweg, of zorg dat je een vork bij de hand hebt. En dat is ook zo. Wanneer het kan , kook ik liever zelf. En ik heb natuurlijk altijd een beetje bestek op zak.
Maar omdat we realistisch blijven, en omdat het hergebruik toch beter is dan wegwerpen, gaan we voor de handtas met afwascompartiment...

een tweede poging

Na een eerste poging, elders op blogger, doe ik hierbij een tweede poging om een blog te starten over het dagelijks ecologisch leven. De eerste poging is gestrand op de veranderingen binnen blogger, dus niet erg slim van een ecobitch die digitaal door het leven gaat. Maar ik ben ook maar een mens, die paswoorden en gebruikersnamen kwijt kan raken.

Dus liever dan zoeken naar wat ik verloor, begin ik gewoon van vooraf aan.

De bedoeling van deze blog is mensen te inspireren tot een duurzame levensstijl. Dat doet bijvoorbeeld de Low Impact Man Steven Vromman ook, maar de lezer zal vlug ondervinden dat we een verschillende stijl hebben om soortgelijke doelen te bereiken.

Zoals opa zei: er moet van soorten zijn! En dat geldt zeker voor de ecologisten...