de tuin en de geschiedenis

Wat nu een tuin aan het worden is, was een verzameling 'koterijen' zoals Vlaanderen er vol van staat. Maar terwijl de laatste resten verwijderd worden, ontdek ik toch weer een stukje geschiedenis. In de tuinmuur zit namelijk een schoorsteen, althans het bovenste gedeelte. En wanneer ik het gat iets groter maak omdat ik een holte voel, ontdek ik ook hoe aan de andere kant de tuinmuur zonder meer als basis moet dienen voor een volgebouwd achterkoertje van een arbeidershuisje. Dan maar de eigenaar verwittigd dat hij dit moet herstellen op een manier die veilig is voor de (latere) huurders van het piepkleine appartement. Dus nu heb ik een schouwaansluiting in de tuin voor een BBQ of vuurschaal. Maar dat is maar de helft van de ontdekking. Ter hoogte van die schouw vind ik ook een stuk van een 'vloerplaat' terug. Dat is niet zo verwonderdelijk, want in een boek over de wijk wordt beschreven hoe er een oven stond (achter het huis, dus in de tuin) waarin het 'besmet linnen' van de arme vrouwen en mannen werd verbrand nadat de mensen zelf werden ontluist en zich konden wassen. Ook bij epidemies in de stad, werden regelmatig de oven gebruikt om kledij en ander textiel te verbranden als maatregel voor de volksgezondheid. De oven is al lang weg, maar door er symbolisch een ander 'verbrandingstoestel' te zetten, zal ik weer een deel van het verhaal van dit 'asil de nuit pour femmes' visualiseren. En met schouwaansluiting is 'vuurtje stook' alvast niet hinderlijk voor de buren. Trouwens, vuurtje stoken is niet bepaald ecologisch, maar onder voorwaarden kan je de vervuiling , zichtbaar en onzichtbaar , wel erg beperken. Ecologie vraagt een ietsje meer, maar je kan er toch alle kanten mee op...